Sabah Yıldızı Şiiri - Sunar Yazıcıoğlu

Sabah yıldızı, Cesare Pavese, Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Yalnız adam uyandığında deniz hâlâ alaca karanlık,
yıldızlar titreşiyor. Bir ılık nefes
denizin yatağının bulunduğu, kıyıdan yükseliyor
ve esintiyi hafifletiyor. Bu şimdi oraya hiçbir şeyin
ulaşamayacağı saat. Pipo ise dişlerin arasından,
sönmüş olarak sarkıyor. Vakit gece, su rahatça çalkalanıyor.
Yalnız adam az önce büyük bir dal ateşi yaktı
ve kızaran toprağa bakıyor. Çok geçmeden deniz de
ateş gibi olacak, parıl parıl.
Bir günün şafağında hiçbir şeyin olmayacağından
daha acı bir şey yoktur. İşe yaramamazlıktan
daha acı bir şey yok. Gökten, şafağa yakalanan,
yeşilimsi yorgun bir yıldız sarkıyor.
Denizi hâlâ alaca karanlık görüyor, ateşin lekesini ve yanındaki,
birşeyler yapmak için, ısınan adamı;
görüyor, sonra bir kar yatağının bulunduğu karanlık
tepelerin arasında uykuya dalıyor. Yavaş geçen saat
artık bir şey beklemeyenler için acımasızdır.
Güneşin denizden görünmesi
ve uzun günün başlaması üzüntü müdür?
Ilık şafak yarın dönecek, berrak ışıkla,
dünkü gibi olacak, asla bir şey gelmeyecek.
Yalnız adam sadece uyumak istiyor.
Son yıldız gökte sönünce, adam
yavaşca piposunu dolduruyor ve yakıyor.

Cesare Pavese,
İtalyancadan çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı :
La stella del mattino,
L’uomo solo si leva che il mare è ancor buio
e le stelle vacillano. Un tepore di fiato
sale su dalla riva, dov’è il letto del mare,
e addolcisce il respiro. Quest’è l’ora in cui nulla
può accadere. Perfino la pipa tra i denti
pende spenta. Notturno è il sommesso sciacquìo.
L’uomo solo ha già acceso un gran fuoco di rami
e lo guarda arrossare il terreno. Anche il mare
tra non molto sarà come il fuoco, avvampante.
Non c’è cosa più amara che l’alba di un giorno
in cui nulla accadrà. Non c’è cosa più amara
che l’inutilità. Pende stanca nel cielo
una stella verdognola, sorpresa dall’alba.
Vede il mare ancor buio e la macchia di fuoco
a cui l’uomo, per fare qualcosa, si scalda;
vede, e cade dal sonno tra le fosche montagne
dov’è un letto di neve. La lentezza dell’ora
è spietata, per chi non aspetta più nulla.
Val la pena che il sole si levi dal mare
e la lunga giornata cominci? Domani
tornerà l’alba tiepida con la diafana luce
e sarà come ieri e mai nulla accadrà.
L’uomo solo vorrebbe soltanto dormire.
Quando l’ultima stella si spegne nel cielo,
l’uomo adagio prepara la pipa e l’accende.

Cesare Pavese (1908-1950).