Sabah Oldu Şiiri - Hatice Abanoz

Hep gözümün önünde, gözlerim, o, ondan hâlî yerlerde onu görmek istiyor.
Alarmla uyanırken rüyalarımın içinden ayrılırken onun beni bırakacağından korkmama sebep olan cümlelerle uyandım
Korkuyorum, korkmasam gözlerimi kapatıp uyurdum ahirete kadar uyurdum
Gerçi ahirette böyle kötü insan olmuş olmasaydım belki onu zaten bulurdum
Onun zaten haram daireye ihtiyacı yoktu
Onu zorla haramda tutup zarar vermemiş olurdum
Ama çok özlüyorum, hep görmek istiyorum, görünce de olmuyor, görmeyince de çok zor geliyor
Umutsuz umutsuz ruhumun penceresinden dünyayı izliyorum
Onun olmadığı o manzarada o tütüyor
Anlamalıydım, ilk onu ararken o kadar çok zor bulmuştum ki onu
Herkese soruyordum, günler sonra bulmuştum
Yılmaz hoca bana onun adını verdiği zamandan sonra...
Evde bile bugün de bulamadım diye arkadaşlarıma dert yanardım
Belki de kaderimde hep onu bulamamak olacaktı, çok aramak
Aaaa... inanamıyolum...
Ben hep kaderin onu vermeyeceği baştan belliymişe yakın düşünürken
Şimdi fark ediyorum ki sabrım ne kadar zorlansa da vazgeçmezsem demek onu bulacağım anlamına geliyor da olabilir
Onu bulmanın formülünü onu ilk bulurken bana vermişler belki de