Sabah Ayazı Şiiri - Hakan Erdoğan

Sabahlar; her gün ona selam verir. Hisseder yalnızlığı, kimin yalnız olduğunu sabahlar iyi bilir çünkü ilk onları görür kendi ışığında. Bütün gece gözyaşı dökmüş, ufacık bir gün ışığına tebessüm verirler. Ve hiçbir şey olmamış gibi sanki en güzel uykuyu onlar çekmiş gibi normal denen hayata devam ederler.

Gözlerinin altı çukurlaşmış her gün daha da zayıflanmış hisseder kendini oysa belli etmez en mutlu olan, en çok gülen ve yaptıklarından en çok zevk alan odur. Ama kafası bir gitti mi başka yerlere zor gelir bazen ufaktan bir tebessüm, bazen de ağlamamak için kendini zor tutar. Ne yapacağını bilmez ordan ora gezer boş boş doğru düzgün iş yapmaz. Başkalarının olduğu gibi onun da derdi vardır. Her şey boşken, doldurmak sanki onun işiydi. Her şeyi çözmek sanki onun işiydi. En ağır yükü taşıyordu yüreğinde. Her gece gözlerini kapatıp uyumadan düşlerdi. Kalbini kurcalayan şeylere çare arar dururdu.

Umudu perişan olmuş, kalbi yıpranmış, bakarken etrafa oturur bir köşeye yaslar omuzunu, rahat olmasa da bir keyif gelir anlık. Gözlerini kapayıp ardına açar. Merdivenlerde onu görür çıkarken. Esas keyif o zaman başlar. Her sabah gördüğü güneş gibi parlar, değer kavuşur anlar. Onun zamanı artık oydu. Kaybolunca gözden denecek laf kalmaz. Biraz durur ve kendine lanet okur, eline bir taş alır ve anlamsızca atar boşluğa. Kalkar yerinden uzun bir koridora girer. Lavaboya girer girer çatık kaşlarıyla. Çeşmeyi açmasıyla yüzüne suyu çarpması bir olur. Derin bir nefes alır anlık bir rahatlama hissine kapılır. Lavabodan çıkarken telefonun saatini gözden geçirir ve vaktinin daha olduğunu bilerek yönünü değiştirir. Anlam kazandırır yollarına merdivenlerden üçer üçer çıkar. Kapılara bakar çaktırmamaya da çalışsa çok dikkat çeker. Neyse ki görmüştü onu artık bir gün daha düşünecek zamanı vardı. Ufak bir tebessüm ve kendine güvenle yapması gereken işlere koyulur.

Kendi içinde yüreğiyle amansızca savaşıyordu ve savaşı bitirebilecek tek bir antlaşma vardı. Oda zaman istiyordu. Beklemek ve öğrenmek zorundaydı. Mecburiyetler sarmışken etrafını gücü toplamalıydı ve sabretmeliydi. Yoksa yıpranmış bir yürekle açamazdı yüreğini yüreğine…