Sabah Şiiri - Yahya Bumin Dilmen

İlk çayım, ilk cigaram
Gece yerini sabaha bıraktı çaresizce.
Bir kez daha yenilmişti, gece gündüze.
Güldüm geceye, dalga geçercesine.
Bir ıslık dudağımda
Caddenin karşısına
Bakmadan sağıma soluma
Sabahın sesinden başka ses duymadan
Kimse beni, ben kimseyi görmeden
Ve koşmadan
Çarpmadan kimselere, çarpılarak sabaha
Geçtim.
Kendimden geçtim.
Oh be, adam sen de…
Niye uyur ki insanlar bu saatte?
Şarapçılar –sözüm ona- budala
Bilirlermiş sabahın kız olduğunu da
Söylemezlermiş her kula.
Bir cigara, bir cigara daha…
Adettendir ne de olsa.

Tahta masa, tahta sandalye
Dört tarafı toz
Bir resim tozun ortasında
Pos bıyık, şahin bakış
Omuz önde bir poster
-Kendisine kısaca baba derler-
İçi boş bir soba, içi boş bir kuş kafesi.
Boş olunca güzeldir kafes,
Boş olunca sabahçı kahvesi.
Bir de çorba içmek lazım şimdi.
Ardından bir cigara
Bir cigara daha...
Adettendir ne de olsa
Oh be adam sen de
Kim tutar seni sabah beşte.

Sabah henüz kız.
Uykum gelir ben giderim.
Bir yatak, bir yorgan
Bir de yastık en yumuşağından
Oh be adam sen de
Uykum gelir ben giderim.
Yollar daha dolmadan
Alıp başımı giderim.
Sabah, kadın olmadan.
(Kastamonu, Garaj Kahvesi 97)