Saba rüzgarı Şiiri - Dağlar Özügüç

Bir saba rüzgarı esiyordu denizden kayalara
Denizlerin derinlerinden geldi yaşam
Islak sahillereden vurdu kendini dalgalarla
Bu yüzden her şeyin başı tuzla suymuş
Suya ilk gönlü düşen de buzmuş
İnsanoğlu ise saksıda yeşeren
Nadide bir çiçek tohummuş
Geliştirdiği ilk duygu da korkuymuş
Şefkat merhamet yeşerecek sandık ilk bakışta
Oysa işlemek yoğurmak gerekiyordu
Kazanılanları sevgi ve iştiyakla
Hızla gelişti her şey süre kalmadı
Giden gitti umut kalmadı geride kalanlarda
Sevgi ve özlem unutuldu kaldı diğer tarafta