Saba... Şiiri - Kemal Yavuz

İlk bahar açardı yeşil yeşil, çiçek çiçek
Okulluydu, bu yolun yolcusuydu,
ben yol kıyısında beyaz bir domurdum.
Geçmesini beklerdim açarak,
geçmezse kapardım gözlerimi ağlayarak,
boynum bükük, onu beklerdim.
İhtirasım özlemdi, özlemim İmrenme.
Arzulardım aşermek gibi, doymadan, yetinmeden,
Sevdalıydım ona, o da bana sevdalıydı...

Tanyelimdi; statik ve devimsiz yaşamlara kızgın...
Asla eksilmeyen ümidimdi, daüssılamdı, coşkulu beklentimdi.
Tanyeline türküler bağdardım, garip ve müstenkif...
Biricik aşkımdı, adını Saba koymuşluğum ondandı.

Gönül dağımdı, duman duman tüterdi
kardelenler gibi açardım, nefes nefes içerdim
Kirpikleriyle örterdi sevdalı gözlerini,
sevdalandığım gözleri bakır rengiydi,
sevdam rengiydi, gülüşüm, gün ışığım,
her şeyimin rengiydi. Tutkumun da...
Umutlarımın da... unutmuştum umutlarımın
bakır rengini. Renklerin renklerini unutmuştum;
böcekkabuğunu, sincabîyi, bozrağı, bombozu...
O yüzden üşürdüm hep, sulusepken ıslandıkça

Serpilip dönmeni, gönlümü işgal etmeni arzuluyorum.
Bakır rengi inşirahlarla çıkagel.
Sen gökkuşağının ortasından geçerek
billûr gibi figürlerinle gelirken
alıcı gözlerle bakakalayım sana.

Yaşdönümünde istiyorum seni, bir düşle,
tükenmek üzere olan bir beklenti içindeyim.
Hayatın her tadı korkulu düşlerle tüketilmekte...