Saatlik Kadınlar Şiiri - İlker Gezer

nasılda düşlenirdik...
açılmamış yaprakları,güllerin.
hayâlleri tomurcuk,hayatları solmuş,
bu küçük fidan; dalından mı kopmuş?
nerden bilebilirdik,hiç mi umut yokmuş?

nasılda sevişirdik...
kurtulmak için,karanlığa mı koşmuş.
yatağında hiç kimse yokmuş.
biz,hiç kimseyi sevemezdik
herkes neyi severdi nasıl severdi,
öylesine unutulmuş.

nasılda yoktuk...
nefesimizde kirli özgürlüğümüz,
içleri oyuk ruhlarımız,
kullanılmış kahkahalar,bakışlarımız sahte,
yoktuk,bahar gelir güneş açar,
zambaklar mora çalar,
biz kaybolurduk.

güneş batar,ay çıkar,
biz fırtınaya kopardık.

zehir zemberek,tutuklu insanlar
hiç olmadıkları kadar çıplaktı.
biz mahremiyetimizi soyunur
onlar şehvetin dürtüsüyle üstümüze akarlardı.
kimimiz bahardı onlar için,kimimiz kaltak
saatlik kadınlar...

ne olurdu; bugünde çalışmasak!