Saatler Ve İnsanlar
Saatler ve insanları hep birbirine benzetirdim.
İkisininde kalbi vardı
İkisininde vakti!
Birinde pil bitince ölürken
Diğerinde kalp dururken ölüyordu
İkiside adeta birbiriyle yarışıyordu.
İnsan saatlere yetişmeye çalışıyor
Saatler insanlardan koşuyordu
Doğum saati
Ölüm saati
Kalkış saati
Varış saati
İnsan ve saat aynıydı.
İnsandı saat.
Saatti insan!
Yelkovan insanın ayakları
Akrep ise kolları
Hareket etmeyince dururdu insan
Nasıl ki saatler hareketsiz kalınca ölüyordu
Aynı öyleydi.
Saat ve insanları birbirinden ayıran bir şeyler vardı
İnsan hissederken
Saatler acımasızdı.
Saatler duygusuzdu
Saatler umutsuzdu
Saatler sevdasızdı
Saatler öfkesizdi
Saatler anlamsızdı
Saatler hissizdi.
Bu farklılıklar varken insanlar saatlere benzemeye yeminliydi
İnsanlar umutsuzlaşmıştı
İnsanlar sevdasızlaşmıştı
İnsanlar öfkeliydi
İnsanlar hissizdi
İnsanlar hırsızdı
İnsanlar anlamsızdı
İnsanlar duygusuzlaşmıştı
İki somut şey birbirini bu kadar soyutla sarsamazdı.
Sarsmıştı.
İbrahim Halil Özdemir
Kayıt Tarihi : 7.6.2024 17:18:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Saat, insan, ölüm, kalp, kalım
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!