Adını nehirlerden alan mevsim geçişiydi varlığın
İmkânsız düşlere salıncak kurup salınırdım içinde
Geceleri yıldızları izleyerek ısınan çobandım işte
Yalın sözcüklerin kemendini atarak denizlerine
Kumun ruhunu sarardı güneş, söz sükûtta üşürdü
Hangi sesin günahkâr sepkeniydi yüreğindeki tutku!