Saatler Şiiri - Emin Baydil

Zemberekler büsbütün
Zamanı başıboş bıraktı gitti.
Yolların ardısıra başım benim,
Daldıkça daldı...

Sarı sarı yapraklar,
Biçare uçtu, uçtu.
Ne mevsimler aldırdı,
Ne de kuşlar konuştu...

Gözyaşlarım çaresiz,
Bir ara mutsuz, akmış su gibi.
Şevkim kırık
Ve hele şu, gönlümdeki hıçkırık,
Çok önceden zamanın, kurduğu pusu gibi...

Bir zamanlar, karşıdaki evlerin/
Bacaları tüterdi, gün batımı.
Düşerdim, o en uzak yıldızların peşine
Anlatırdım, bekleşen kuşlara hayatımı...

Fakat şimdi,
Sönüp geçti her biri,
...İzleri yok! Nerdeler?
Bir zamanlar açılıp, kapanan o perdeler...

Her zaman görmüşümdür,
Şu dar sokakların loşluğunda, yalnızlığımı.
Hele şu; önce kısa, sonra da uzun
Karanlığa karışan sonsuzluğumu,
Her zaman görmüşümdür.
Öyle ya;
Ne zaman ki aynadan, tutup kendime baksam
Ne zaman ki kendimi, bir yerlere bıraksam,
Aralayıp görürüm; o en başı, en sonu
İnsanların ebedi, değişmez uykusunu...

Boşalır mı acaba,
Kurulur mu saatler?
Yollar, varınca bir gün,
Vurulur mu saatler?

El cevap:
Elbet bir gün kurulur,
O mizan, tarta durur! ..

Eyvaaah, ey vah! ..
Yanmaktayım şimdi ben, gerideki izlere
Zemberekler boşalmış, ulaşmış denizlere...