Saatin Yüzü Şiiri - Almila Alp

Bir şehre asılmışım
yalnız bir saat olarak,
afişler sermişler yakıştırıp üzerime
Bakmaz gelip geçenler akrebime,
yelkovansız zamanlara karışıp
giderler akşam ışıklarında.
Her çiçek
kendi toprağını arar ya bahçesinde
ben de arıyorum
kendi el yapımı ustamı bu kentte.
Bir açlık duygusu
karşımdaki surlara arkadaşlık eder.
O açlık duygusudur ancak
elinde bir şişe ucuz şarapla
bana kendi suretiyle bakan.
Kimse bilmez afiş altlarının
ağır rutubet kokusunu.
Bir taş ustası yaralarımı kanatır+
düşkünlere yer gibi çeperimde.
Oysa
benim de ölümcül izlerim, kederlerim var
başkalarından ne eksik ne fazla.
Yani
kendi gibidir
bir saatin hüznü de.

Kavram-Karmaşa Dergisi Mart-Nisan 2002 sayısı