Saat Yirmi Dörde Gelir Şiiri - Ozan Efe

sevdiğimi haykırdığımda
korkudan sinecek delik yoktu
yelde balkıyan suyuna soktu
dalında çırpıntı kırdığımda

devrildik bulut kümeleri gibi
karşı duramadık esene
yaşamamızla söz kesene
çevrildik soyut kümelerin dibi

tohumlar havada savruldu
yenilenmeden yaz süremi
sıcağına uyduk bize göre mi
toprağa düşmeden kavruldu

düşlere doldurdum gökleri
erime varamadan soldu benizim
maviliğinden doldu denizim
düşlere daldırdım kökleri

saat yirmi dörde gelir
soluğumda soda kokusu
doldurdum akşamla kuskusu
istersen orada kal delir

doru taylar şahlandığında
menderes de kıvrılıp
cenderede sıyrılıp
koca adamla eyvah andığında
alabilseydim içine
gözyaşlarımda solardı
sevgisinden dolardı
giderdi belki çine

ayın çıktığı yerde gözleri
deli divane olunmuş ya da
olunmamış söyler elmaya da
yayın diktiği serde sözleri

duldasında birikirdi uyku
ağacın dalındaydı yuvası
arının balındaydı kovası
salpasında çiri kirdi soyka

fesleğenleri tohuma durdu
nana suya sokarken yaşını
kaldırmadı yerden başını
yel estikçe kokusu kudurdu

gülecekti nice çiçekler yüze
alkımlar değecekti kuşlar
başını eğecekti yokuşlar
uçacaktı börtü böcekler düze

sevdaya dalıp kalınca
derdime umar bulaydım
sevdiğimi alaydım
sevdaya kalıp dalınca

161011denizli