Saat Vuslata Beş Kala Gel

Anayurdun / ben
Annesinin küçücük bir tabağı
önüne uzatmasını bekleyen
aç bir çocuğun
büyük telaşı ve sabırsızlığıyla
bekliyoruz seni / sevgilimizi

Biziz
Dünyanın en sensizi
Saat vuslata beş kala gel
Bitir bizsizliğini

Yılların ardından
Yad ellerdeki yazgına
Bir virgül koyarak
Ve çelik bir kuşla havalanıp
Bulutların üzerinde
Kızıl bir kuğu gibi
Süzülüp-kayarak
Geliyorsun
Anayurduna / bana

Biziz
Dünyanın en sensizi
Saat vuslata beş kala gel
Bitir bizsizliğini

Torla topla
bohçala yıllara meydan okuyan
İnatçı hasretimizi
Koş gel
Konuşamadıklarımızı konuşalım aşkım
Her akşam üstü tutuşturarak saçlarımızı
Çırılçıplak dağyamaçlarını yeniden selamlayalım
Hem terimiz ilaç olsun
avuçiçlerimizin çatlaklarına
Hem de iyi gelecek
Yüzümüzdeki ayrılık ayazına
Nefesimizdeki buhar

Benim
Dünyanın bir sensizi
Saat vuslata beş kala
Bitmeli bensizliğin sevgilim

Burda narlar da döktü çiçeklerini
Bahçedeki bütün kuşlar hala firarda
Ve sıvayıp kapadılar çoktan
Duvarlardaki mermi izlerini
Ama sen
Yine de çiçekli bir entari giy
Çünkü
Daha az okunuyor ajanslarda
Savaş ve felaket haberleri

İlkbahar geçti geçmesine
Fakat sonbahara daha çok vakit var
Gel aldırmayalım
Gecenin dondurucu karanlığına
Ne de tepemizde
Kızgın bir kılıç gibi sallanan
pastırma yazına

Boşver
yanarsak yanarız be
Hem biz
En başından razı değil miydik
Kendi cehennemimize

Ve aslında
bütün zamanlarda
Aşklar değil miydi
Cehennemin ilk müşterisi

Sensin
Dünyanın bir bensizi
Saat vuslata beş kala sevgilim
Bitmeli bensizliğin