Tam karşımda birkaç ışık,
Yanında dipdiri bir ağaç.
Bu tanınmaz yalnızlık,
Hep bana, hep bana aç.
Uzun mu uzun beton avlu,
Etrafında birkaç merdiven.
Birkaç gülüş varsa hep sulu,
Ve hep içten gelmeden.
Alacalı upuzun apartman,
Arkasında upuzun karaltı.
Ağaçlar uykuya dalmadan,
Herkesler uykuya daldı.
Yerler öksüz ve izbe,
Etraf yetim bir çöplük.
Sonuca ve hiçbir sebebe,
Bakmıyor hain kötülük!
Aman Allah’ım ışıklar,
Gidiyor, sönüyor tek tek.
Gelmeyin karanlıklar,
İstemem ben sönmek.
Kayıt Tarihi : 13.5.2014 19:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!