Saat On Yedi Sıfır Beş Şiiri - Mehmet Macit

Gelenler gitmekte, ağır, ağır.
Umutsuz gözlerle bakarsın, gidenlerin ardından.
Bir mahkuma benzeyen duruşunla,
yüreğinde kasvet, duygularında siyah bulutlar.
Soğuk rüzgarlar esmekte, üşüyen yüreğine.
sığındığın bu yerde, birkaç yaşlı, birde sen.

Son ayak sesleri, uzaklaşır kapıdan.
Gizli bir sessizlik, koridorları sarar.
Yüreğinde eziklik,
ruhunda tarifsiz bir intizar.
Uzun ve karanlık gecenin ilk anları başlarken,
Günün solgun ışıklarında, yaşarsın hicranları.

Her yana sinmiş ağır bir koku,
Şimdi, daha fazla gelmekte.
hastalık, acı, ıstırap,
Ürperten umutsuzluk.
Tüm benliğini saran yalnızlık.
Hele, boş odanın ahvali!

Kulağına gelir, uzak salondan,
Kısık sesli konuşmalar.
Duymak istemez gönlün,
Bir korkudur, sarar içini.
yaslandığın yerden seyredersin,
şehri uzaktan.

Parlayan ışıklara daldın.
Düşündün şehirde yaşayanları.
Kıskandın, sevgiyle sarılanları.
Buğulanmış gözlerinden, düşer gözyaşları.
Çizer yanaklarına desen, desen,
yüreğindeki sızıları.

Uzanırken gıcırdayan yatağa,
Kapattığın gözlerinde resimler.
Sisler arasında bir kadın,
Sana bakar anılardan.
Acı bir tebessüm, belli belirsiz yüzünde.
İzleri yakar özünü, sığındığın bu yerde.

Artık, önemi kalmaz geçen zamanın.
On yedi sıfır beşten sonra.
Kanı akmaya başlar, derin bir yaranın.

Mehmet Macit
27.01.2012