SAAT İKİ ONBEŞ(vakit sensizlik)

Saat yine iki on beş
Yine durdu an, geçmiyor zaman
Uyutmuyor peşimden dolanan gölgen
Üşüyorum.
İçime oturan suskunluğumu
Geceyle paylaşıyorum.

Ruhumda emzirdiğim sevgini kucaklıyorum
Gözlerimde gizemini
Yüreğimdeki senin sıcaklığını kuşatıyorum
Nefesin hala keskin
Gece ertesi bir başka hissediyorum…

Ve şimdi,
Davasını görüyorum gece ortası tek celse
Ağlardın görsen.
Dağlandım aşk kokan kırmızı gülden
Dikenleri batar dünden
Sürgündedir sensiz gece her defa
Yürüyorum karanlığa
Kavgasını sürüyorum sensizliğimin…

Yabancıyım gülüşlerime, düşlerimse yitiyor
Hani nerede sımsıcak aşkın
Neredeki o ahu bakışlım!
Hani, inanmıştım her bir sözüne
Almıştım özüme seni
Sensizlikte yaşadım saymıyorum…

Yine saat iki on beş
Yine vakit sensizlik voltalarında
Tutulmalarında aklım
Nakaratı geçti şarkım, söz inler
Sazlar dökülür tel tel
Aşktan öte hiç birşey dinlemiyorum…

Dinle diyorum yıldızlara, ay suskun kalır
Duvarlarda yankılanır sessiz çığlığım
Ruhum ezilir.
Ezgindir türküm sensizliğimde her gece
Bitmeyen dönence, aşk ve sen
Ömrüm ki heder uğruna…
Saklayamıyorum…

Vakit sensizlik gece ötesi,
An iki on beş
İstemiyorum doğmasın güneş
Güne sensiz çıkamıyorum
Yıkamıyorum tabularımı ey sevgili
Çık al diyorum al
Son nefesimi anlıyor musun?

Nebahat Erkan
27-01-2011