Saat Beşe Sekiz Var Şiiri - Özlem Saba

Saat beşe sekiz var.
Saçlarımdan dökülüyor zaman.
Kirpiklerim batıyor geceye.
Gözyaşıyla karışık bir intihar tasarısı.
Yeni, bilinmedik bir çığlığa bırakıyor yerini.

Nereden çıktı şimdi bu özlem derken,
Bu da yetmezmiş gibi.
Kâbus gibi.
Koşuyor peşimden pusudaki.
Sensizliğimi vuruyor yüzüme binlerce kez.

Yapmayın!
Canım çok yanıyor,
Yapmayın!
Diyorum duyan olmuyor.

Alacakaranlıktı.
Güneş henüz doğmamıştı
Kanadı kökünden kırılmıştı kuşların.
Uçamamaktan yorulmuştu.
Kendine sığınacak bir liman bulamamaktan
Daha ağır değildi gece.

Ah gece!
Kurt gibi bir yalnızlığı salıyor üzerime…

Saat beşe sekiz var.
Ne korkunç bir saat.
Gündüzün aydınlığından,
Gecenin dinginliğinden uzak.

Gitmek ve kalmak arasında sıkışmış.
Birbirine mahkum akrep ile yelkovan gibi.
Tıpkı benim gibi,

Ne yöne dönseler,
Çıkmaz sokaklar...