Saat Beş Şiiri - Emrullah Atabey

Şimdi hiç batmayan bir güneş gibi oturmak vardı kalbine

Ağlamaktan yorgun düşmüş bir çocuk gibi

Duruvermek gözbebeğinde

Elleriyle gözyaşlarını siliverirken

Bir yanı da o masumiyetiyle haykıran

“Anla beni!”

Şimdi hiç dinmeyen bir nisan yağmuru olup yağmak vardı saçlarına

Öpücükler kondurur gibi akıvermek yanağından

Ve tutuversen sen düşerken yanağından

Sonra bıraksan beni göz çukuruna

Ve ben dolanıversem hep

O göz kalemi döktüğün yolda

Hep oluverse manzaram

Tüm duyguların en sessizini saklamış

O gözbebeğin.

Bazen kirpiklerin acıtsa beni

Atıversem kendimi gözbebeğine

Sonra düşüversem belleğine

En büyük intihar bu olsa gerek

Kalbin onu anlamayacak olana cehennem

Cehennemin en kırmızısı

Bir gözyaşım söndürecek tüm alevini

Kalbinde pişeceğim ben

Sonra kim şair kim şiir suali dolanacak

Şiir de şair de benim diyeceksin

En gizli hazinen gibi oturacağım yüreğinde

Şirinlerin mantar evlerindeki Gargamel kabusum olmayacak

Üzerimi senin sırların örtecek

Bir daha hiç çıkamayacağım oradan

Ve ben hiç ölmeyeceğim.

Sonra bir fotoğraf karesi düşeceğim tüm kalplere

Beş çayı gibi içilecek her gün

Her gün biraz daha yaklaşacağız

Ne zaman nerede belirsiz bir ölüm celladının giyotinine

Her köşe başında bir hayalet gibi duracak ölüm

Ben ise ölümü senin göz kalemi ile çizdiğin yolda bulacağım

Katilimin resmi çekilecek her gün

Kimse katilimi bilmeyecek.