Saat akşam dokuz Şiiri - Rauf Pare

saat akşam dokuz
ve ben bir köşeye oturmuş
geceyi bekliyorum

sokaklar 'bu gece evde yokuz '
dercesine sakin ve de susmuş
beni bekliyorlar

saat geceye doğru on
ve benim balkonumda asılı kalan
belki onun için ağlıyorum
unutulmuş ıslak bir don
her yatak odasında bağıran
yalan gibi susuyorlar

saat gecenin onbiri
ve gelen sanki ayrılık vakti
buna hiç üzülmüyorum
köşebaşından çıkagelen biri
gecenin bir vakti
beni alıp götürecekmiş gibi
oturmuş ağlıyorlar...