Saat 3'ü Geçince 2'59 Geride Kalır

Saat 3'ü geçince görünürdü rüyalar.
Olası depremler, iyi ki o fay hattında değiliz.
Saçma sapan okunan hikayelerden
Düşler kurulur
Saat 3'ü geçince.

Kendi romanını yazmakla başlıyor,
Hayat;
ki hayrettir
Ben kendi romanıma yaktığım, sürekli açtığım temiz sayfalardan başlıyorum.

Küllenmiş artıklardan gelen his kokusu,
Hislerimin yanarken ateş çıtıpıtlığı
bir karıncanın yükü uzun yoluna isyanı gibi
Ayaklar altında ezilen yaprakların
Katiline son seslenişi gibi
Bir çöp poşeti gibi.

Saat 3'ü geçince başlar rüyalar
Ve
Ben henüz 02:47'deyken bitiriyorum bu cümleyi.
Ağır aksak bir düş kurabilmek için
Ağlamayı hedefliyor gözlerim.
İnsan ancak ağlarken aklına getirebilir herşeyi.
Geçmişin geçti demekle geçmediğini
Bildiği o vakit;
O neşterin değmesi,
O yıldızın kayması,
O kitabın düşmesi,
O ellerinin çökmesi,
O gözbebeklerin kapanması.

Göz yaşları temizlemez
Acıyla örseler düştüğü yeri.

Saat 3'ü geçsede geçmesede
İnsanın kurabilecek bir düşünü
Yine bir insan mahvediyormuş meğer.
İnsan güçlü olduğunu
Küçükken karanlıktan korkarken,
Şimdi karanlıkta ağlamayı sevecek hale geldiğinde anlıyor.

Saat 3'ü geçince
Zamanın 02:59'un geride kaldığını görürmüş yalnızca.
Yarın bir daha aynı vakit geldiğinde
Tekrar 3'ü geçer gece.
Kimisi güzel geçer,
Kimisi bekle bekle geçmez,
Kimisi kötü geçer,
Kimisi bakmaz bile,
Kimisi artık durmuştur.

Yani çok güzel düşlerim vardı benim,
Gecenin 3'ünde olacak iş değildi.
Yaşanılan zamanların yanlış oluşuda bazen
Kaybettiriyor.