Saat 2:22 Şiiri - Derviş İbrahim Karpuz

saat 2:22
sana yazıyorum ve sen yoksun...
sönsün şimdi tüm ışıklar,
boğulsun yokluğunla gece.
Acılarla olgunlaşan ruhumun çarebilmezliğinde kaybolduğum günlerim yok artık...
Gelmiyor artık ilhan perileri,
Vermiyor içimde kendimi bulduğum cümleler.
Okyanus maviliğinin bi şarap şişesi derinliğinde boğuluyorum...
Ayrılıklarla başlayan şairliğimde azat ediyorum senle başlayıp senle biten tüm cümlelerimi.
yeni ufuklara açılacak bir gemi bile bırakmazken rıhtımımda,
martıları yoldaş meltemleri sırdaş edindim kendime.
Aslında
Kelimelerimde kendini bulan herkezedir haykırışlarım.
Küçük şeylere takılırken,büyük şeyler kaçırdım hayata dair.
kör kuyuların derinliklerine bırakıyorum şimdi kendimi ve
ıslak dudakların mühürlenmiş suskunluğunda buluyorum.
yazı sürükleyen kırlangıçlar gibi yaşama sevincim çoktan uçup gitmişken,
içime kapanıklımdan doğan şairliğimde buldum senli gerçeğimi.
sevgiye bağımlı yaşarken,
sevgiye hasret yaşayanlardan öğrendim şükretmeyi.
Bilmezdim ela gözlerinin mavilerden daha çok derinlik taşıdığını.
Öğreniyorum yanlızlığınım sen diye geçen saatlerinde...
Zindan gecelerde yanlızlığımı hecelerken,
cemre düşmüş mevsimlerde arıyorum seni.
Benzetmelerle tarif ederken sensizliğimi,
beşeri aşkların karmaşıklığında buluyorum...
Duygu yüklü satırlar yazarken
mistik şehrin
mayhoş tadında buluyorum...
saat 2:22
ve şimdi anlıyorum ki
sensizliğinde duruyor zamaN
Bana inat...