Saat 12: 00 Şiiri - Şair Khan

Saat öğlen 12; kuzeyden rüzgar hala acımasızca esiyor, saçlarım darmadağın
Sanki senin bugün gittiğini bilircesine, sanki üşümediğimi bilmezcesine
Senin gidişinin ilk günü, tüm duyularım organlarım hissiz
Bu kış günü ne boğazdan esen rüzgarın soğukluğu üşütüyor beni
Nede siste gemisini karaya oturtmamak için düdüğünü çalan kaptanın feryadı
Bu gün ormanın yağmurla bezendiği kokuyu da almıyor burnum
Hiç susmayan telefonlarım bile rahatsız etmiyor beni
İnsanlar aç olan karınlarını doyurmaya inerken sıra sıra
Ben gönlümün açlığının gurultusu ile ardından yalnızca bakıyorum
Tek tadını aldığım aktığını hissettiğim gözyaşımın tuzlu tadı
Bir avuç kadar büyüklükteki yüreğim zaten senin sevgini bile sığdıramamıştı ki
Sensiz her gün geçecek dakikalara nasıl dayansın?
Derin uykulardan uyanmış gibi gözlerim şiş beynim bulanık hani derler ya
“Ne yerdeyim ne de gökte”işte aynen öyleyim.
Hani san çok kızardım ya işte sen sakın kızma”içim çoook sıkılıyor”
Şimdi sen dersin ne yani ölüme mi gittik çok mu uzaktayız yapma böyle
Ama şunu da bilirsin aşkım bırak saat ve dakika metre ile ifade edilen uzaklığı
Ben senden bir karıştan fazla olan ayrılığa gurbet derim gurbet....

Saat öğlen hala 12; vakit geçmiyor bana inat Sanki oda eziyet çektirmekten hoşlanıyor,
sanki oda biliyor geçersem bu adam vuslata sılaya kavuşacak.
Canım odamdan çıkmak istemiyor nasıl çıkayım ki Vücut olmuş robot hemen sağa
İki adımdan sonra sağda pencereye ağaçların arasından bakıp güzelliği izlemeye alışmış
Ama şimdi bakarda o güzelliğin yeri başkasının aldığını görürsem?
Ya da onun bıraktığı o boşlukta onun varlığını hissedemezsem; yok asla bakamam
Sen varlığın bana fazla gelirken yoluğunu görmek...........
Şimdi tek yapabildiğim gökyüzüne bir örtünün gelip karanlık yorganını örtmesi
Gel artık kimsesizlerin karanlığı gel ki benim güneşim doğsun