Saat 08:45 Şiiri - Elçin Gelir

Saat 08:45.
Yeter bu kadar uyku, kalk şu yataktan yıka ruhunu diye bağırıyor alarm.
Elimi,yüzümü yıkamalıyım.
Aynaya bakmalıyım.
Daha iyi bakmalıyım.
Çünkü yalnızım.
Bu evin içinde kendimden başka görebileceğim bir varlık daha yok.
Hayatım öyle işe yaramaz bir şey olmuş ki,
Yıllardır masamın üstünde duran bir vazo yada bir resim çerçevesi gibi.
Ve o gün.
Hangi yılın hangi ayının hangi günü umrumda bile olmayan gün.
Sen çıkmıştın karşıma.
Yada ben senin karşına.
Her neyse Allah getirdi bizi karşı karşıya.
Aşkla...
Üst katımıza aylar önce taşınan ama aylardır görmediğim kişiydin.
Ayakkabımın bağcığını tam bağlayamamıştım o gün.
Bizi birbirimize bağlayacağını bilmeden.
Yanımdan koşar adım geçerken bağcığıma basmıştın.
Yere düşmüştük.
Aşkı önümüze düşürmüştük.
Mutluluğu gözlerimize.
Sonra sen beni görme çabası içinde geçirdin tüm günlerini,
Ben seninle konuşma çabası içinde.
Ve tanıştık.
Yalnızlık?
Adını bile unuttuğum, acısını hatırlamadığım, nerde bıraktığımı anımsayamadığım bir şeydi artık.
Sen vardın.
Bir tek sen.
Senden başka bir şey olmamalıydı.
Sonra her ilişki de olan şeyler.
Aşkı otoban sanıp sürekli gidip gelen insanlar olup çıktık.
Gidip gelmelerin bitmiyordu.
Gidişini kendime inandırmaya çalışırken gelişinle tüm inançlarımı kaybediyordum.
Yorulmuştuk.
Sonra.
Sonrası ayrılık.
Kocaman bir ayrılık.
Sonu olmayan bir ıssızlık.
Sonra benim evim senin yanın diyen senin nerde oturduğunu bilmediğim günler işte.
Ve karşıma çıkan ortak bir arkadaş.
Evlendi o haberini aldın mı diyen bir arkadaş.
Tüm acıları başımdan aşağı döken bir arkadaş.
Geri dönmen için değil,
Beni yeniden sevmen için değil,
Sadece ikinizi yan yana görmemek için dualar ettiğim geceler bitmedi.
Bitmek bilmedi.
Yıllar sonra.
Yani sence yıllar bence asırlar sonra geri geldin.
Benim onca acım geri gelmen için miydi?
Onca gözyaşı?
Onca öksüz büyüyen sızı?
Gelmemeliydin.
Gelirsen ayıp olmaz mıydı sensiz geçen onca yıllarıma?
Kendimi yokluğuna alıştırmışlıklarıma?
Seni affedemem.
Her gidişinde gelişini affetmeye hazırdım.
Çünkü benden gidip bana geliyordun.
Ama şimdi beni terk ettiğin kişiden çıkıp geliyordun hayatıma.
Benim sana verebileceğim tek şey,
Yıllar boyunca acılarından dünyaya getirdiğim satırlarım.
Onları da anlamazsın.
Anlamak için yüreğinin olması lazım.
O olsaydı zaten benden ayrılmazdın.
Hadi git.
Yokluğun da dualara sığındım ben sadece.
Dualarımken yalvarırım bedduam olma!