Saadet! ! ! Şiiri - Mustafa Emre Kahraman

Saadet! ! !
Affet…
Affet saadet,,,
Pisliğin biriyim ben…
Hem de çok,,,,

Bağışla saadet,,,
Yalnızdım….
İçkili belki de…
Gerçi ayık değilim epeydir ya…
Neyse…

Gitme dedim sana…
Gittin…
Beni böyle sen…
Böyle nefes, böyle aşk, böyle kül…
Böyle naçar bırakma
Yapma ne olursun saadet…
Yapma…
Şişelere terk etme beni böylesine…
Kapıyı aç, gir içeri ardından…
tek şey sormam…
kör olayım sorarsam,
bağışla… affet…saadet…

yalnızım saadet,,,çok yalnız,,
oysa ki tanırdım yalnızlığı
oysa ki çok kalmıştık beraber
şişelerin zavallılığında…
Kalmak istiyorum saadet…
Kalakalmak öylece,
Bakakalmak yahut resmine,
Hem de inat ederek fotoğraf diyenlere...

Hoşçakal saadet…
Hoşça kal,,,
Zaten çok kalamadık…
Malum…

Kıpkırmızıydı yanakların,
Utanmıştın,
Konuşamıyordun utancından
Girerken sormamıştın saadet
Çık git istersen
Sorma yine…
Sakın,
Sakın kaybetme tek tutam saflığından,,,

Seviyorum seni saadet…
Seni çok seviyor(d) um…
Ta ki sevdam öldü…
Hani derler ya taş kalp
Şu an hakikaten öyleyim…
Kalbim nasır tuttu,
Kalbim nesir tuttu.

Affet saadet, bağışla
Kırdım seni…
Oysa hiç istememiştim ağlatmayı
O yosundan da yosun…
O yemyeşil…
O Seyhan, o Ceyhan
O Meriç, o Yeşilırmak gözlerini…
Hoşça kal saadet…
Hoşça kal sevgilim…
Bir otobüsün soğukluğuna terk ediyorum seni…
Bir çocuğun saflığına...

Mustafa KAHRAMAN