“Öyle ise gel öp beni, genç ve tatlı sevgilim,
Ömrü pek azdır gençliğin…”
Biz normal konuşamayız.
Normal olabiliriz ama normalden anlamayız.
İnsanlık hali;
Ağlayabilir, gülebilir, utanabilir veya arzulayabiliriz.
Normal mi bunlar?
Belkide…
Peki, normaliz o halde.
Kafiyeli sözcüklerin arkasına sığınmış iki normal budala.
Kafiyelerin sınırlarını aşan bir heves hepsi.
Hepsi Aşk’a özlem,
Gülmeye yeten,
Hepi topu iki güzel söz işte.
Biz normaliz de…
Onlar niye kendi halinde…?
Kayıt Tarihi : 11.5.2012 17:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!