S. Sen ben ikimiz Şiiri - Enver Ertürk

Sen, ben.. Yani biz..,
Aslında aynı yörüngedeyiz.
Yollarımız,
belki bu nedenle kesişmiyor.
Onca gayretimiz,
çokça çırpınışlarımız sonuç vermiyor.
Fizik mi, biyoloji mi, astroloji mi devrede..,
Bilemiyorum.
Ruhlarımız dar çerçevede,
sanki müebbed hapis..
Çevremizde ne kadar habis..,
Sayamıyorum, kovamıyorum.

Sen istiyorsun, ben istiyorum..,
Ama olmuyor.
Bir şeyler engelliyor.
Büyü mü desem, kitabı tersten okuyanlar..
Ya da iplere kırk düğüm atanlar.
Tam bu zorluk bitti derken..,
Yeni başlayan sorunlar..
Çözemiyorum.

Gidelim buralardan.
Ama başka şehir, ama ufak bir kasaba.
Ne tanıdık, ne akraba..
Herkes sadece haberleşeceğimiz,
seyrek görüşeceğimiz kadar uzakta.
Sen ben.. İkimiz,
emin ol birbirimize yeteriz.

Yanımızda,
çatımız altında,
bir kaç kedi, yatan uyuyan sırnaşan..,
Evde, canları istediği yerde dolaşan.
Bekçi gibi, arkadaş gibi bir köpek..,
Rengârenk çiçekler, öbek öbek.
Geliveren ilkyaz..,
Bahçede tomurcuklanan kiraz..
Reçellik vişne. Olmazsa olmazımız,
İki kovan arımız, polenimiz balımız.
Tadına çok geç vardığım hurma,
üzümünü yiyip, yaprağından sarma yaptığımız asma.
Rengi ile baş döndüren nar
Yanımda ömrümü adadığım yar.

Çatı katımızda,
el işlerinle süslediğin odamızda,
Selahattin Pınar, Avni Anıl besteleri dinlerken..,
Az uzakta ufkumuzda gözüken,
kimi dalgalı, kimi sütliman deniz..
Ve müziğe odaklı ikimiz.
Arkamızda..,
Sahile dek uzanan,
yemyeşil orman.

İşte bunlar dalıp gittiğim,
her gün yenilerini eklediğim hayâllerim.