S'onsuz Şiiri - Efecan Özkurt

Yirmi birinci yüzyılın vebası çoktan yayılmış her yere
Keskin, amansız bir soğuk nüksetmiş zihinlere, kalplere
Bunca dert, keder yetmezmiş gibi düşman olmuşuz kendimize
Ardı ardına sonu gelmez duvarlar örülmüş dört bir yanımıza

Her bir darbeyle soluk bir güneş ışığı süzülüyor çatlaklardan
Gözlerden sakındığım o güzel çiçekler soluyor zifiri karanlıkta
Kusursuzluk arayışında üstümüze tam oturacak kıyafetler örmüşüz
Dışarıya sunduğumuz bol hoş görümüz, kendimizle baş başa kördüğümüz

Bir his var içimde adını bilmediğim, bir dünya var uçsuz bucaksız
Sarılsam her bir kusuruna, bilmem ki ellerim uzanır mı sonsuzluğa?