S i t e m Şiiri - İrfan Özcan

I

Ateş parçası oldu, hicranın dudağımda
Maziyi andığımda, yanan ben oluyorum
Dün yanımda olan sen, bugün çok uzağımda
Her nefeste toprağa inen ben oluyorum…

Bu şehir mahpushane, dört duvar dört virane
Sokaklar birer meczup, kaldırımlar divane
Kapında kadim bende, alevinde pervane
Misali yana yana dönen ben oluyorum…

Bağbanı terk edince, ne bağ kaldı ne çiçek
Hangi sözün yalandı, ne idi asıl gerçek
Ya hatırla ahdini, ya elini şimdi çek
Kadr-ü kıymet umarken, kanan ben oluyorum…

Ey yılların hasreti, ey gönlümün sahibi
Yok, işte beklemenin, ne başı ne de dibi
Kokusunu yitirmiş solmuş sardunya gibi
Çatlamış vazolara konan ben oluyorum…

II

Anlatmak zor, cinnetin doğurduğu bu hali
Elem baş tacı oldu, küstürünce visali
Annesinin ardından, öksüz çocuk misali
Yapayalnız kimsesiz, kalan ben oluyorum…

Dalım meyve vermiyor, kırılınca filizim
Bozkırlardan silindi, kalmadı gitti izim
Kapılar kapanınca, artınca gönül sızım
Cehennemin narıyla dolan ben oluyorum…

Parmak izlerim kaldı, kirpiğinde kaşında
Gecenin sükûtunda, gündüzün telâşında
Attığım her adımda, her sokağın başında
Karanlığın hasını bulan ben oluyorum…

Bin kuyuya hapsolmuş, bin Yusuf var içimde
Tunçtan dağlar eridi, yaktığın ateşimde
Hüzün bir cellat gibi, yer tutunca peşimde
Dareynini yitirip ölen ben oluyorum…

III

Öfkemin kör bıçağı bileniyor sustukça
Kan tutuyor yolları, peşin sıra koştukça
Dermanım tükeniyor, izlerine bastıkça
Her durakta yıkılıp duran ben oluyorum…

Vuslatın son gününde cennetten kovulurken
Nahak yere suçlanıp, sebepsiz dövülürken
Acı hıçkırıklarda gözlerim boğulurken
Saatleri ecele kuran ben oluyorum…

Kıyamet ülkesine vedanı bırakarak
Sustun gönül köşkümü intizarla yakarak
Aklımda binbir evham beynimi kanatarak
Cevapsız sualleri soran ben oluyorum…

Geceler uzayınca, boğulunca eleme
Paslı bir kilit vurup şu avare dilime
En belalı yerinden sarılarak kaleme
Şiiri şakağından vuran ben oluyorum…