Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ALLAH sancınızın dındırmesını kolaylaştırsın efendım guzel bır anlatım kutlarım selamlarımla
selami
Biçare bedenime çaresizlik çökse de
Onca keder gönlüme süngüleri çaksa da
Düşlerim melâl olup umutları yıksa da
Sulu sepken hayalin saçağına pusarım,
Teni, serip ateşe; hayatıma küserim.
AHMET jardeşim eline yüreğine sağlık inş birdaha böyle güzel bir şiir için uzun zaman bekletmessin bizleri saygılarımla...
Tebrikler. Mükemmel bir şiir okuduk. Hayırlı geceler diliyorum.
Biçare bedenime çaresizlik çökse de
Onca keder gönlüme süngüleri çaksa da
Düşlerim melâl olup umutları yıksa da
Hüzünlü bir şiirdi.. Seçtiğin imfeler öyle oturmuşki şiire, sonbahar esintisini yüreğimde hissettim.. Sevgiyle kal...(ant+10)
Koştukça yalpalıyor ömür dediğin yaprak
Şahlanıyor hışımla dert denen zıpkın kısrak
uzun zamandan beri harika bir şiirinizi okudum....çok çok güzeldi...yüreğiniz yücelerde olsun....saygılar
Biçare bedenime çaresizlik çökse de
Onca keder gönlüme süngüleri çaksa da
Düşlerim melâl olup umutları yıksa da
Sulu sepken hayalin saçağına pusarım,
Teni, serip ateşe; hayatıma küserimy yüregine kalemine saglık kardeşim güzel dizelerdi sevgilerim yıldırım şimşek
Biçare bedenime çaresizlik çökse de
Onca keder gönlüme süngüleri çaksa da
Düşlerim melâl olup umutları yıksa da
Sulu sepken hayalin saçağına pusarım,
Teni, serip ateşe; hayatıma küserim.
Son aylarda okuduğum en en en yaralayıcı ve de içimi kanatan bir şiirdi.
Denizlerin fokur fokur kaynayan sularında serinlemek için yüzülmeyeceğini sana öğretmediler mi çocuk.
Saygılar selamlar gönderiyorum
Öncelikle rahatsızlığınızdan dolayı geçmiş olsun diyorum. Gerçi grupta yazmıştım ama.. Sancı diye başlık görünce bununla ilgili sandım. Belki de ilgilidir. Sevgili ile harmanlanmıştır, kimbilir?
Kutluyorum.
Bu güzel ve anlamlı dizelerin yazarı, duyarlı yüreği kutlarım. Karşılıklı paylaşımların sürmesi dileği ile sevgilerimle esen kalın!
Biçare bedenime çaresizlik çökse de
Onca keder gönlüme süngüleri çaksa da
Düşlerim melâl olup umutları yıksa da
Sulu sepken hayalin saçağına pusarım,
Teni, serip ateşe; hayatıma küserim.
Çok güzel harika bir şiir okudum. Kutluyorum o güzel yüreği. TEBRİKLER
Bu şiir ile ilgili 76 tane yorum bulunmakta