S â h i r Şiiri - Zehra Yaden

Ben öyle anlık vedalara gelemem.
Gidene kapıyı açarım; bazı zaman yorgunluğumdan tek kelime edemem, bazı zaman ise, bir sarılma ile omuzlarıma yıkılan
Bir yiğidin aslında ne denli güçsüz ve narin olduğunu görürüm..

Kimseleri öyle kolay kolay yüreğimden söküp atamam.
İnsanlara çabuk alışırım, yokluklarına alışamadığım kadar.
Altında kaldığım bu ve'dalar;
Eğer her şey olması gerektiği gibiyse,
Bunun adıdır kader..

Sevmem gereken çok insan var.
Oysa daha dün, bir insan nasıl sevilir sorusunu kitaplarda arıyordum.
İdam edilen sevgilerde, hep şair gönlümü buluyordum..

Bir yürek daha koparırım geceye.
Bütün bu hüzünler, ne diye?
Fakat seni uyutabiliyorsa böyle bir gece,
Bilhassa hüznün bu hâşinliği yüreğime pek de âşinâ..

Sükünetin zafına yenilmiş olsam dahi,
Sen konuşmaya başladığın an;
Geceler gün, günler baharın hafif esintisini taşıyan bir huşudur.
Kimseler bir şey sormasın bana,
Kim ne derse:
Âmennâ..

İnsanlar yorgan,
Ben yorgunluğumu çekiyorum üstüme.
'Biz' kelimesi yakışmıyor hüznüme.
Bir başıma taşıyorum heybemde,
Bu hüzünlü geceleri sabaha..

Zehra Yaden