Ruzname Şiiri - Muhammed Hatiboğlu

Sızı taşıyan ey hayat!
genzimden geçenle bulduğum hilkatımsın
bugünlerden yarına
ancak bir avuç toprak sunarsın.
Heyhat ki her yeni bir günde
tek bende kalmış bir bedende
yeryüzündeyim, işte yine en dibinde.

Köhne bir sakinlikten kalmış
elimden ve dizginlerden arşa uzanan
yorgunca hislerim var.
Herkes gibi yaşamaksa yeniden
yavaşça edindiğim kan dolu bir heves
Kisvelerden yansıyan bir mahzen
çatallanan dudaklarımdan
arzın sinesine dökülmekte.

Akşamları aralanır oysa
cam perdelerinden yansıyan hayatın
işte rayihanın susuz resimlerinden
arsız yağmurlardan dolmuşçasına
kusarım bütün ihtiraslarımı.
Kaçmak kolay gelir dillerde yeşeren kederden
Susayan kabim de bu yağmura ulaşır mı?
Bedenim
defaatle eli boş dönmekte olağandır.
Mehtabın serinliğinde gezinirken
bir kez olsun sevinçle doğamadım

Oysa her gece kaçtığım düşlerimde yatan
asılsız hikayelerle yürümekteyim.
Yaşanabilir mi gerçekten
o safi hülyalarda?
Biliyorum uykudadır insanlar
ancak ben yine senin yanında nefes alırım.

Seher vakti anımsatır yeniden
yaşamak bir dizi sıradanlıktır.
Eski ve yeni hikayelerdir oysa
anlaşılmak zor geride kalanlara.
Çekingen ellerin altında gün doğarken yeniden
şakaklarıma vuran bu seslerin patırtısıyla
bir dizi sıradanlıkla uyuyorum.
İşte gün doğmuş
ve sancılar uçmuş
genzime dokunan bir tek bana mı ıskarta?