Ruzıgar Şiiri - Yorumlar

ah çocukluğun yıldızlı gökyüzü
nerede o kaygısız uykular
nerede kaldı
eve gidip uyumak bir ninninin kollarında

bir şiirin tam ortasında duruyorum
bir dostun sesinin duldasında
yavaşça üflüyorum hüzün kuşlarını
yavaşça tülleniyor akşam
rüzgarında
Anadolunun
dönemediğimiz kapıları açılıyor evlerin

dağıldı ses
ağaç
yolcu
mecnun

dağıldı köklerini göğe salmış suyu arayan
yalnız bir nar ağacının yaprağına

inatçı deve dikenlerinin rüzgardan sökülmüş yaz sonları
uzun bir yolculuğun gözlerine

bir tohum gibi esmer
bir kuyuya dalar gibi dimdik
demirden sabah
dümdüz ve sınırsız bozkırında Harran' ın
uzun ince bir bozlaktı geceye ulaşacak

zamanı ikiye bölen bir su olmalıydı
bir ayna, bir tılsım

mutlaka bir muskada yazılıydı yolun gecenin saçları olduğu
gökyüzüne açılan kırlangıçların

hangi suların geçtiği nehirlerin yatağından
bin yılların yandığını Bağdat' ta ve İskenderiye' de
yeryüzünün bir yol aramadığı

ve ancak
çocukların sırsız yüzlerinde
bahar koktuğu

canı esridi çile çeken taş odanın
suyun
ateşin
toprağın

sen süz olur mu rüzgar
sen süz gözlerimi
sonra savur beni
doğduğum topraklara
ahı kalmasın gönlümün

Şiiriniz bu şarkıyı getirdi hatırıma...

_yoksa, en yakın dağın ne kadar uzak olduğu hiç önemli değil inan.