Rüzgarların Nefesi Şiiri - Emrah Arslan

İsmail idim boynumu uzattım,
Gökten gelen koça aldırmadan boynumu vurdular.
Kötü yazılmış bir öykü; başı, sonu ve ortası belli olmayan.
Tek başarısı başkalarının düştüğünü dilemek olanların
arasında yaşamakla cezalandırıldım.
Ortasındayım kavgaların, ne yaptığımı bilmeden
düşman safına katıldım.
Begonvil çiçeklerini gördüğümde otuz beş yaşımdaydım.
Başımı bir çınar gövdesine yaslayıp, rüzgârın nefesini
dinlediğim için yıllarca sürgün dolaştım.
Başkalarının çizdiği karanlık resmin içinde hep ben vardım.
Peynir arayan fare gibi, her köşe dönümünde karar
verdiğimi sandım.
İyi hasletlerimi derbentlere bıraktım.
Vaveylalar içinde gaflet uykularından uyandım
Önümden geçen bulanık güzellikleri seçemeden,
Çıkmaz yolların sonuna vardım.