Rüzgarlar Papatya Koksa Ne Çıkar

Her yalnızlığım da sinsice
Sırtını dönen feleğimi bilseydim.
Acımasızca günahlarından,
Öpmeyi öğretirdim sevdama.
Duvarlar yıkılıyor tenime.
Kim susacak şimdi?
Kimin zulasın da,
Uyurken tek hecelik bir ıslık.
Keşifsiz kalmış cesaretsizlikler.

Son kullanma tarihi geçmiş,
S E S S İ Z L İ Ğ İ M
Tanımsız gidişlerin esaretinde,
Süzülüyor işte tenimden,
Her sabah mutluluklar.
Gem vururken dudaklarıma.
Gün dönümlerini getirseler de,
Sökük tecrübelerin avlusunda,
Gezinen eksik harflerimle,
Söyle sarılabilir miyim sana?

Rüzgarlar papatya koksa ne çıkar.
Nasıl olsa sensizliğin pençesinde,
Saklanmadan ağrılar başladı.
Şimdi düşe kalka beklerken mi.
Yoksa yarım kalmış,
Gündüzlerimle mi,
Sensizliğime ağlayacağım.

Aşkının şiddetli yağmurlarında,
Şemsiyesiz di yüreğim.
Sayende hücrelerime kadar,
S I R I L S I K L A M I M
Sensiz Yaşamak mı.
Atar damarımda sen atarken.
Kor ateşte yürürken mi?
Anlatsam içimdeki seni,
Bir geminin güvertesine.
Dayanamaz alabora olur,
İçimdeki Senli fırtınadan.

Usul usul düğümler doğuran,
Bitmeyen bir romanın,
İki yangın arasında kamçısın sen.

İzlerin takılmış boğazıma.
Katıksız teselliler dolaşıyor kederimde.
Dilsizliğim gurbete kıstırılmış.
Ben pasını eskittim bıçağımın.
Ondandır kanamaz,
Şafağına soğuyan pusularım...

Erhan Çuhadar