Rüzgarla Yürümek Şiiri - Zeki Tepe

Sen hep yürürsün yollarda,yapayalnız.
Soğuk eser rüzgarla bazen aynı yöne esersin.
O da ayrılır senden,belli zaman sonra.
Sen devam edersin bu yola,bir hoş çakal bile diyemeden.

Bu yolda yürürken,tek başına.
Sesin çıkmaz olur bazen,gözyaşın akmaz.
Elin tutmaz,kalbin eskisi gibi atmaz.
Sanki organların tüm yaşam belirtilerini yitirmiştir.
Artık onları başkasına da bağışlayamazsın.

Gökyüzüne bakarsın sonra dersinki;
İnsan güle ulaşmak için,kaç papatya ezmiştir.
Keşke bende ezmeseydim derken.
Zaman nasılda bakar sana acı açı.
Son pişmanlık fayda getirmez,dermişçesine.