Rüzgârla Konuşan Şiiri - Atsız Alp

Bir rüzgâr var içimde,
Ne estiği belli, ne sustuğu…
Bazen bir dağın yamacında ürperti,
Bazen bir çobanın duasında umut olur.

Gök uyur, toprak uyanır geceleri,
Yıldızlar, sükûtla izler insanı.
Ve biz,
Gölgesini bile tanıyamadığımız hayatların
Işığında yanarız sessizce.

Bir adım atarsın,
Görünmeyen bir eşiği geçersin;
Bir söz söylersin,
Kırk yıllık suskunluğu paramparça edersin.

Kalem kırılır, mürekkep susarsa,
Şiir değil, ruh eksilir dünyadan.
Ve şair,
Kalbinin yangınını kâğıda dökemediği gün
Gerçekten yalnız kalır.

Ey gönlüm!
Kaç mevsim geçti üzerinden?
Kaç ayrılık, kaç kavuşma?
Ve sen hâlâ
Bir çınarın gölgesinde
Yol soruyorsun semaya…