Rüzgarında Savrulmak Şiiri - Osman İçer

Bir son bahar sabahı varsam yârin yanına,
Saçlarım bulut olsa, yağmur dökse gözlerim,
Geçivermişse ömrüm gelmişsem son anıma;
Umudum olur kalbin yollarını gözlerim.

Kelamım edep ile sakınır seni gözden,
Cümle âlem feyz alır o ay parçası yüzden.
Gül siman görmeyince derman çekilir dizden;
Kelam-ı adap ile seni anar sözlerim.

Kimi yârine der ki: “sen benim çiçeğimsin”
Kimi der ki: “ kalbimde en büyük gerçeğimsin”
Kâğıtlara sorum da benim için sen nesin?
Kalem yazamadı da yetmedi dizelerim.

Gecenin özlemidir belki güne kavuşmak.
Savrulup rüzgârlarda güneşlerle buluşmak
Mısralarım yetmiyor, kar etmiyor konuşmak;
Gecenin hasretiyle gözlerini özlerim.

Bu bir yakarıştır ki elim semandan yana.
Gönül ırmaklarından su içtim kana kana.
Şimdi biri gelip de yâri getirse bana;
Taşar yine hasretten kurumuş denizlerim.

Lakin bana sunsalar ab-ı hayat taslardan;
Kurtaramazlar kalbi senle dolan yaslardan.
Yürümediğin yollar olsa da elmaslardan;
Yürümem o yollardan kırılsa da dizlerim.

Bir zamandır ki donar süzülmez coşkun ırmak!
Kalbi hayli yoruyor senden uzakta kalmak.
Çok güzel şey olmalı elbet yanında olmak;
Gönül pınarlarımdan sana akar özlerim.

Gözlerine ulaşmak Sırat’tan yol olsa da,
Dokunacağım elin ateşten kor olsa da,
Yanıverse bedenim sebebim yar olsa da;
Alevlenecek dilde küle dönmüş közlerim.

Sevecek olursan yar hüznüm döner sevince.
Kalbe bayram gelecek gözlerini görünce.
Benliğini ruhuma işledim ince ince;
Dönüp baksan ardına görünecek izlerim.