Rüzgarında Bir Kibrit Çöpü

Anlarsın sen beni.
Diyecek sözüm çok.
Anlatacak kelimeler yok.

Sana koşan adımlarımı nasıl da heyecanlandırıyorsun, bir bilsen.
Büsbütün nasipsizlik değil mi bizimki?
Sorsam mı, en çok hangi anı kaldı sende?
Bize ağladın mı hiç?

O sokaklarda adımlarımızı aradın mı?
Rüyalarında beni gördün mü?
Sildin mi fotoğraflarımızı mesela?
En çok neyimi hatırlamak istedin?

Hatırlamak ister miydin bizi, benim bile unuttuklarımı?
Peki, ne zaman vazgeçtin?
Başın önüne düşmüş, gözlerin parmak uçlarındayken
Ölümü özledin mi benim gibi?

Gülümsemek, göğüs kafesine onlarca ton ağırlık koydu mu,
Benden bahsederken?
Kelime bulabildin mi hissettiklerini anlatırken?
Gözünde yaşlarla tavandaki ipe baktın mı?

Bir çift tanıdık göz aradın mı hiç gelmeyeceğim sokaklarda?
Bir söz etsen, kaç düğüm olurdum boğazında?
Seslenirken ismimi birine, tuttun mu kendini ağlamamak için?
Katilim olur muydun yine aynı kırmızı gecelerde?

Sus, cevaplama hiçbirini.
Severken seni hâlâ,
Kalbim elindeyken hâlâ,
Dokunsan ağlayacak gibiyim.
Ah, keşke dokunsan...