Rüzgarın ömrü Şiiri - Yılmaz Canalan

çözdüler zincirlerini,
başladı koşmaya,
sıradağlar boyunca.

geçti tarağından badem ağacının
kopardı bir badem çiçeğini
o bilinmez eliyle.
koştu, koştu, koştu,
koklayarak çiçeğini,
acemi, ilk yaşam sevinciyle.

ıslak mart yağmuru durduramadı onu.
haklıydı, gönlünce gezmek hakkıydı:
bir burgu gibi döndü altında yağmurun
onca yaşam yeni başlıyordu.

tepelerin eteklerinde pus,
usta bir manevrayla eğildi,
gitti, neşeyle, beyaza
göğsünü süründü...

gençti, güzeldi, sıhhatliydi,
civan benliğinin kudreti
dolaşıyordu damarlarında.
kattı karabaşı önüne
kovaladı, oynadı
bu serin ovada.

karabaş, yoruldu, durdu.
o da şen bir kahkaha atıp
giderayak uludu...

yeme içmeden bihaber,
geceyi gündüzü düşünmesiz,
sevmişti yaşamayı,
süzülürken gailesiz.

birden bir sıkıntı çöreklendi:
ağzı acıdı,
ritmi düştü kalbinin,
kolları kendinden ayrıldı,
gövdesinde bir kaşıntı...

daha yavaş koşuyordu artık.
-şu sırtımı çalılığa süreyim bari, dedi.
atıldı ileri, son gayreti de
çalılığın dibinde tükendi...

bunu yazan adam,
rüzgara imrendi.