Rüzgarın oğluydum ben Şiiri - Taylan Uzar

Rüzgarın oğluyum ben
Estim durdum
O diyar, bu diyar, şu diyar

Rüzgarın oğluydum ben
Terkettiler bir fırtınaya ıssız ovada
Savruldum durdum
O diyar, bu diyar, şu diyar

Rüzgarla oynardım çocukluğumda başaklı tarla tozlarinda
Demirden çember dönerdi toprak üstü taş yollarin vahşiliğinde
Saklambaçtı, hızlıca geçerken taş duvarlar ardindan
Sonbahardı mevsimlerin kurutulmuş dallarında düşen sarı yapraklar
Kışa benzer hayatlardan akıp giderdim kar üstlerinden fırtınalar da
Rüzgarın oğluydum ben

Taş gömlekler giydim hep ömrümde alevli
Yamalı pabuçlar vardı eskimiş nasırlı ayağımda
Çöl kızıydı yanımdan geçerken toz bulutları
Kızıldı, aldı, mor du renkleri
Öfkeyle dokunur sararlardı hızlıca
kaybolurdum gizemli kum fırtınasında
Rüzgarın oğluydum ben

Güneşten arta kalan sıcak sarardı kış gecelerinde
Ay yamalı hırkaydı izinsiz üstümüzde
Yıldızlardan dökülürdü rüyalar aklım ucuna
uykunun bir vaktinde
Göçebeydi hayatlar yığın oyuklarında geçerdi
Korurdu kum yığınları beden beden içindeyken yan yana

Çimenle kazıdım toprağı , yağmurdan içtim suyu
Şuhedayla yarıştım yeryüzünden kubbeye dar vakitlerde
Yorulmadan, isyan duygularımla tutundum kuyruklu yıldızlara
Rüzgarın oğluydum ben

Karanlıktı görmedim ne çöl ne ova ne ufukta bir yuva
Bir kumsal dı sanki otağım yarım kalan yanımda
Bir kızıldı gökyüzü
Bir kara
Bir çöl kızıydı hayalet gibi gelip geçerdi
fırtına
Dumandı rengi çakal gibi bakardı göz altlarından sararmiş suratlara

Rüzgarın oğluydum ben
Estim savruldum
O diyar, bu diyar, diyar diyar

mtu_2019