Rüzgarın kızı Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Rüzgarın önünde savrulan
Kuru bir yapraktı o
Esintiye kapılıp giderdi
Soğuk iklimlerin
Dondurucu kışların ayazında
Bazı bazıda
Güneyin güzel kasabalarında
Egenin sıcağında
Bir üşüyüp bir ısınarak
Çoğu kez ilgisizlikten
Sevgisizlikten donardı
Dilsiz bol tüylü hayvanların,
Koynuna sokardı ellerini...
Buzları çözülsün diye
Ve her seferinde
Yine ölmedim diye şaşardı
Onun arkadaşları
Gökte uçan kuşlar yıldızlar
Bal yapan arılar
Yağmurlar ve kardı
Onun arkadaşları
Yıldırım şimşek onları hem sever
Hemde korkardı
Bir gün bir yaz günü
Bir ağacın altında uyuya kaldı
Sevimli sempatik bir cüce
Gülüyordu rüyasında
'Burada mutlu olamazsın
Git buradan'dedi.
Ve birden uyandı,
Cüce karşısındaydı...
'Hadi tut elimi dedi
Seni padişahın sarayına götüreceğim'
Oğlunu evlendirecek
Bana dünyanın en güzel kızını
Bulun diye görev verdi
Dünyanın en güzel kızı sensin
Kız 'Sen de çok centilmensin'
Cüce 'Ama boyum kısa benim'
Kız ' Belki göze batardı'
Sevgi dolu bu yüreğin olmasa