Rüzgârın Kanatlarında Yalnız Bir Kadın

gece kuşları ötüp
ormana yayıldığında karanlık
dupduru bir kadın gezinir
yabani topraklarda usulca

çığlık çığlığa sessiz sedasız
acı içinde biricik gözleri
kıvılcımlar yağdırır
dünyadan uzak elleri

yeni bir dil benimsemiş
suskundur bakışları
gün batımlarında dinlenir
uçsuz ormanın ortasında

rüzgâr saçlarına dokunduğunda
ruhu kıvrımlarda şekillenir
huzura huzur veren kokusuyla
yaşamı bulutlarda derinleşir

kollarına aldığında sis ağaçları
fısıltılar duyulur dudaklarında
gözlerinde bir başka dünya nefesi
gözleri ölüme cesaret verir

sonsuzluğa açtığı aynasına bakar
beyaz elbiseler içinde boydan boya
bir çocuk uzanır koynuna
hayalleri yalnızlıktan devasa

ay ışığıyla suya değdiğinde ayakları
ölümsüzlük doldurur serin bedenini
bakire gibi masum örtüsüz
düşlere bırakır kendini

dokunduğunda yeşerir yapraklar
güldüğünde orman yenilenir
korkularının arkasına gizlendiğinde
kapatır kapılarını karanlığın yüzüne

bazen yabancılar girer rüyalarına
adımları karanlık izleri dipsiz
hisseder elbette niyetlerini
ebediyen kovarak yalnızlığından

gündüzleri aydınlığa uyutur
güneşe mahrem bedenini
nelere hasret oysa
karanlığa alışmış beyaz teni

boynunu büktüğünde
yaprakları güneşle kavuşturan rüzgâra
rüzgâr olur kadın
koşturur ağaçlar arasında

eskimiş bir bedendir mabedi
her gün kendini bulduğu yeniden
doldurduğunda göğsünü çiçeklerle
çiçekler kadın olur kadın çiçekler

çileli yağmurlar yağar çok zaman
annesi babası doğar ruhunda
şefkate muhtaç kayıp yüreği
kim bilir ne yapar kalabalıklarda

gün gelir dağılır sır dolu yuvası
uçma vaktidir kırılgan kanatlarıyla
yeşili geride bırakarak
takılır zincirin halkalarına

uzandığında nihayet beyaz çarşaflara
başka bir gerçekle yüzleşir
sarıp sarmalayan tatmadığı arzular
yalnızlığını yoklar içini titretir

Sivas