Rüzgarın Garı Şiiri - Anıl Çelik

Rüzgarın garında zerreden yolcuyum
Oturmuş cam kenarına ardımda kalanları seyrediyorum.
Ardımda adımı zikreden,
Elindeki mendili gözyaşıyla kirleten
Göğsüne vurup bu garda ağlayan kimsem yok.
Sessiz sedasız,
Sensiz sevdasız kalıyorum uzaklaştıkça.

Daha ellerim varmamışken kapıdaki tokmağa
Asırlardır yürüyormuşçasına yoruluveriyorum.
Gözlerim ayak uçlarımı süzerken,
Yüreğim dinlen biraz daha demeni bekliyor.
Dilinde zoraki bir teselli cümlenle kapı açılıyor
Ve puslu vadilerin, kuytu köşelerine süpürülüyorum
Yüzümü acıtıyor yamaçlar
Aleyhimde bütün dost biliğim amaçlar.
Bir kalp tutumu sancı tutuyor içimi
Sana benzetiveriyorum her bir biçimi
Bütün lanet duygularım senle sarmaş dolaşlar.