Rüzgarın dudaklarında Şiiri - Tevfik Lemi

Sokağın başında, pencereden gördüğüm.
Rüzgârın dudaklarında, yalnızlığımın melodisi,
Ümit düşkünlüğü. Karanlıklara karışmak üzere,
Karmakarışık düşlerle, kuytu köşelerde,
Kaldırım taşlarına çalım atmaya çalışan,
Yorgun gölge, sanki içi boşalmış dev heykel!
Şaşırmış yalnızlık dolu sokaklarında İzmir’in.
Almış başını umarsızca geçip giderken,
Yer zaman mefhumunu yitirmiş serseri yıllar da?
Rüzgârın ardında koşacak? Dur demeye mecali bile yok.
Ne kadar derinden yaralansa da yüreği,
Anlılarında geçmiş zaman.
Gül gölgeli sokaklar ayaz mı ayaz farklı değil,
Sen ki göğsümde hicran yarası, kulaklarımda,
Maziden arda kalan? Unutması mümkünümü ki,
Sokaklarında şarap tortusu karışmış nefesiyle,
Aşk uğruna attığı naralar şimdi sokakları sararlar,
Ey! Be İzmir ben sana gençliğimi verdim.
Bir bir sokaklarını ezberledim senin,
Seni senden çok sevdim. Sen ki benim elimden,
Aşklarımı, aşkımı çaldın. Beni yerden yere vurdun.
Özlemiyorum senin o kordon boyunu,
Kordon safalı İç iç bitmeyen Arjantin biranı!
Sahil evlerin sevmiştim, Aşkı bilmeyen?
Kayalarına nakış nakış aşkı işlemiştim.
Yosun kokan Karşıyaka na aşkımın şiirini yazmıştım.
Hiç kimsenin diline bile almaya cesaret edemediği,
Yamanlar gölünde, Balçova barajında aşkın en güzel,
Şarkılarını senin ve onun için söylemiştim,
Egenin incisi Körfezinde gece yarıları yakamozlar toplayıp,
Yoldan geçen gelin arabalarını süslemiştim.
Senin en güzel süslü kadının gerdanından güzel,
Kıyılarında aşkı için kendini paralayan yaralı martı kuşlarını,
Ellerimle beslemiştim. Seni senden çok sevmiştim. Birde onu.
Şimdi bırak yakamı da ömrümün son deminde, senin kadar,
Güzel bir sonbahar gülü daha seveyim.
Sen ki deli? Ben senden zırdeli!