Rüzgarın Ardında Kalanlar

Yalnızlık ne bir sokaktır,
Ne bir şehir; ne de uzak köy yolları.
O, bir gölgedir peşinde sürüklenen,
Ve iz bırakmayan adımlarında insan.

Gece büyür, karanlıkta ağır ağır,
Bir hatıra gibi çöker gökyüzüne.
Sonsuz bir kavga var içinde,
Ruhunla dünya arasında,
Bir türlü barışmayan düşünceler,
Ve hep aynı kapıda bekler hüzünler.

Sevda mı?
O, bir yaradır göğsünde büyüyen,
Bir umudun acı tadında saklı.
Elin elime değse, geçse titreyen bir rüzgâr,
Yine de bir boşluk kalır yürekte,
Kim bilir kaç defa denedi bu şehir
Kaybolmuş umutları toplamayı.

Senin sesin yankılanır bu sessiz sokaklarda,
Bir türkü gibi akar zamanın içinden,
Bir umudu sırtlayıp götürür uzaklara.
Belki de bir gün döner geri,
Belki de hiç görmediğin bir yarın,
Sana dokunur yüreğinin kırık yerinden.

Bir yağmur başlar sonra,
Yağar gözlerinin içine,
Siler geçmişin tozlu yollarını,
Anılardan kopardığın bir ıslık gibi,
Kendi kendine kalırsın,
Kimsesiz sokakların rüzgârında.

Sorular bitmez, cevaplar hep eksik,
Bir kavga daha başlar içimizde,
Söyle, bu şehir kimin yüreğinde biriktirdi
Bu kadar acıyı, bu kadar sevdalı cümleyi?

Ve bir kuş havalanır göğsünden,
Özgürlük mü dersin, yalnızlık mı?
Her bir tüyünde başka bir hikâye taşır.
Belki de yitip giden bir zamanın izinde,
Aradığın ne varsa rüzgârda kaybolur.

Şimdi sus, sus ki şehir dinlesin seni,
Boğulmuş caddelerinde bir adım sesin.
Bir aşk biter, diğeri başlar,
Ama hep bir eksik kalır yarım kalmış sevdalar.
Bir yıldız daha kayar gökyüzünde,
Tutamadığın dilekler gibi uzaklaşıp gider.

Ve sen,
Yine aynı kaldırımda,
Bir rüzgârın peşinde yürürsün,
Kaybolmuş izlerin ardında,
Hep aynı soruyla:
Bu şehir, ne zaman döner yüzünü sevdalara?

Zaman akar, rüzgâr eser,
Ama yürekte hep aynı yangın kalır,
Gözlerinde hep aynı hüzün,
Ve bir umudu daha uğurlar ellerin,
Uzak bir rüyanın kıyısında.

Sonunda belki, bir rüzgâr olurum ben de,
Kendi geçmişimden sıyrılan,
Sevdanın küllerini taşıyan bir rüzgâr...