Rüzgarın Şiiri - Evren Özcan

Rüzgarın uyuşturdu beni.
Ne yana baktımsa aynı göz aynı ten aynı söz...
Kükreyesim geldi de çıkartamadım sesimi.
Beyaz tenli al yanaklı dilber aldın benden beni.

Solgun bir kasım sabahı,
Gece baykuşların ötüşünden uyku tutmadı,
Bilsen hasretin beni nasıl dağladı,
Yatağım sensiz nasır bağladı.

Gurur mu dersin kibir mi öfke mi
Ayak diredim sana, belki de rüzgarın uyuşturdu beni.
Gözlerine bakınca içim giderdi,
Öyle masum öyle deli öyle şehvetli sevdim seni.

Kapıya güvercinler dolardı,
Ben bulgur taneleri saçardım.
Her kapı çarptığında ben sokakta kalırdım,
Anlayacağın bahçe katı bir evimiz vardı,içi cereyanlı.

Nifak tohumları ekmişti anam saksımıza,
İlk büyüttüğüm nifak çiçeği sana denk geldi.
Onu sana verdim,kadınları çiçeklere bayılır diye,
Nifak kötü birşeymiş nerden bilirdim.

Rüzgarın uyuşturdu beni.
Hani bir ameliyat öncesi gibi,lokal anestezi,
Yahut dişçi koltuğunda diş çekimi,
Ağzım, dudaklarım sanki benden değildi.

Seni hiç koklamadım.
Her sabah çarşaflarımın mis kokusuna uyanırdım.
Haftada bir yıkardı garip anam,
Seni o çarşaflar gibi sarıp sarmalardım,hayallere sığdırmazdım.

Belki kapımızın önünden geçerken sen,
Yem vermeyi unuttum galiba,
Birkaçı hasta düştü güvercinlerden,
Sağlam kalanları sana uçurdum,tatmak için özgürlüğünden.

Rüzgarın uyuşturdu beni.
Çıkartmak istesem bile,elim kolum bağlı,
Aldın aklımı,ağzım burnum eğri büğrü,
Rüzgarın çarptı beni.