Rüzgarım Şiiri - Kamal Ataman

Garbın rüzgarı yeryüzünden esiyor,
O kadar serin ki — her şeyi feda etmiş
insanların bakışları gökyüzüne ulaşıyor
Değirmenlerin taşları ıslak.
Ve yukarıdan görünüyor ışıklar
Ve karanlık bir sabaha uyanacak insan
Ağrıdan başı yerinde durmadan
O rüzgara kavuşamadan.

Oysa derinden sarsıyor benliğini
Şafağın altın renginde hissiyatı,
Sahi — mevsimler anlatır mı rüzgarı
Yahut o güneşin karanlığını?
Sormak gerek yıldızlara
Hangi örtü onu uzakta tutar
Masumiyeti yapraklar kadar
İşte şimdi esiyor o rüzgar.