Rüzgardandır Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

Gece yarısı kapım çalar —
kimse değildir,
ama içeri dolan o serinlik
çocukluğumun nefesidir belki.

“Rüzgârdandır,” derim,
yüreğim titrer.
Oysa bilirim,
bazı rüzgârlar yüzümüzü değil,
hatıralarımızı okşar.

Şimşek çaktı,
gökyüzü bir anlığına içimi gösterdi.
Orada bir çocuk duruyordu —
annesi yok, babası suskun,
elinde kırık bir oyuncak.
Ben tanıdım onu.
O bendim.

Yağmur kapımı dövüyor şimdi,
her damla bir hatıranın yankısı.
Bağırıyorum karanlığa,
ama sesim dönüp bana çarpıyor.
Kim bilir,
belki de gerçekten —
rüzgârdandır.