Rüzgarda Yürüyen Ölüler Şiiri - Akın Akça

Yürüyen ölü insanlar kaldırdı
gökyüzüne düşen gökkuşağı
astarı belirgen mücadelesini.
İvedi çözümler üretildi, sen
kemirgenlerle doluştun, darıldı
tabut bile, o ölülerin yürüdüğü.
Yürüyorlardı evet ona doğru.
Arıyorlardı kemirgenleri,
sanki et sunmak için onlara.
Hiç görmedi gözleri seni.
Geçip içinden yönlere gittiler.
Geçip yanından yönlere gittiler.
Karga tulumba götürüldüler.
Farklı uzlamlara, sağa ve sola
dağıldılar, birbirleriyle çarpıştılar
koşuşurken, o tabuta doluştular.
“Ölmüştük biz” sanki der gibi.
Seni hiç görmediler, fark etmediler.
Seçenlerdi onlar orayı, sen
onları göremedin, onlar seni;
bu sağladı senin ordan çıkamamanı.
Farklı farklı boyutlarda, tabutta
yaşadınız böyle yıllarca.

Rüzgar onların saçlarını dağıttı.
Süründüler gece gece, amaçsız.
Saçları zaten ordan, buradan;
yarı kel ama tam ölü, cesetler.
Yıllarca yürüdüler, leş kazıdılar,
yaşayan leş; sen bilmedin.
Senden beslendi etçil parazitler,
O tıknaz tabutun eğreti içinde.
Onlar rüzgarda yürüyen ölüler.

Onlar rüzgarda yürüyen ölüler.
Yaşamıyorlar. Canlı değiller.

Ufacık beşiğin netameli içinde
sallandın durdun ve tiz büktün
rüzgarı, bir altıncı his günü.
Belirlenilenlerdi gene rüzgarda,
bir kıvılcımla cereyan eden
düzlenmeler, güzele serilip de.
O kıvılcım, o ateş, kör dans;
tabuttu tıknaz, avaz avaz …

may9,‘05