Rüzgara Vurulan Eskizler - I

ben meğerse
mevsimler sürecek bir uzaklığı mühürlemişim dudaklarımla
dilimi damağımı kurutan bir küfürbaz yalnızlığı
dönüşü belirsiz şehirlerarası gidişlerin kaygısını
yüzon kilometreye sabitlenen bir yokluğu

'Beni bu halde görme! ' bahanesiyle
kış, bahar, işte sonunda yaz da geçti dedirten
akıl budayan gecelere 'vuslat' diye inleyen

gülüşlerimi yere eğen
coşkun sesimi kurak derelere çeviren
bu uçsuz bucaksız yürek yangınında
'Ya sen ne haldesin ey yâr? 'ı duyamadan
bir karanlık kuytuda kalakalmışım
meğerse ben